Ze zeggen weleens dat het leven begint bij veertig. Godzijdank. Dat dacht ik toen ik veertig werd. Maar nu begin ik er toch sterk aan te twijfelen. Want ik ben nu tweeënveertig en ik heb nog steeds niet echt iets bereikt. Ik heb het denk ik gewoon niet. Ik ben nooit eerste, altijd tweede. Ik hoor het mezelf ook zeggen. " Nee hoor ga jij maar eerst." Ik ben Joop Zoetemelk. Voor degenen die niet weten wie Joop Zoetemelk is… precies. Voor degenen die hem wel kennen.. precies. Hij werd altijd tweede.
Mijn zus was eerste. Ik kwam als tweede. Je ziet het, het begon al vroeg. Mijn broertje werd derde. Ze doen allebei, weliswaar na omzwervingen en onverstandige maar leerzame uitstapjes, iets wat ze echt leuk vinden. En ze zijn er goed in. Ikzelf ben een beetje blijven hangen in een uitstap. Nee, ik zwerf nog.
Ik sta aan de voet van een berg. Als ik omkijk zie ik plaatsen, tijden, momenten vol met: 'oooh jammer dat je dat niet gedaan hebt, slechte keus, WAT EEN KANS!, vind je dit echt leuk?' 'Ja ja ja,' 'NEE, je had NEE moeten zeggen. Zeker tegen die baan, die man, die reis, die stad, en die man ook!, Zo veel gedaan, zoveel mensen ontmoet, zoveel bedacht, maar nooit echt iets bereikt.
Ik had wel plannen. Ik wilde eerst dierenarts worden, vooral om in zo’n oude Renault 4 te kunnen rijden. Zo’n bestelautootje met klapraampjes. Want daar kon dan net een schaap achterin had ik bedacht. Maar ik heb wiskunde in de 4e laten vallen. En met een pretpakket word je geen dierenarts. Ik hou wel van dieren. Ik heb ook een hond. Met haar zit ik vaak bij de dierenarts. Jammer. Voor de hond, maar ook voor mij. Ik zie nu wat ik had kunnen verdienen aan 1 hond.
Comments