Op zoek naar Kees

Met klotsende oksels hoorde ze achter zich de schuifdeur dichtgaan. Ze bevond zich in de tochtsluis. Zo een waarvan de ene deur pas open gaat als de ander gesloten is. Het voorportaal naar de eeuwige jachtvelden. Al had ze daar toch een ander beeld bij. Zou het opvallen als ze nu rechtsomkeert zou maken. Zeker wel als ze vergat dat die deur nu dicht was en ze er in volle vaart tegen aan zou lopen. Echt iets voor haar. Verdomme. Ze wist het. Ze wilde hier niet zijn. Ze was zenuwachtig. Meer nog dan wanneer ze zelf op moest. Ze draaide zich om. Buiten scheen de zon. Ze keek of het zweet al kringen had gemaakt onder haar armen in de zijden blouse. Ze had beter iets van katoen aan kunnen trekken. Het was hier benauwd. Ze hield van frisse lucht. Van ruimte en slapen met het raam open. Maar ze had er goed uit willen zien. Een goede indruk maken. Dat was een van de weinige dingen die ze van haar moeder had overgenomen. En trouwens, dit zachte groen stond haar gewoon goed. Met natte plekken alleen een stuk minder.

Oh god, de deur ging open.

Voor haar opgesteld stonden ze. Acht bejaarden. Of althans, twee stonden er, de rest zat in een rolstoel. Ze zien me niet, dacht ze. Het leek wel of bijna iedereen sliep. Oh nee, daar bewoog toch iets. Iemand ging verzitten. Ogen gingen open. Een teddybeer viel. Ze hadden iets kinderlijks. De blik in de ogen die open waren. Hun lichaamshouding had ook iets baarmoederlijks.

Oké, hier moest ze het mee doen. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Terwijl ze daar nu juist voor kwam. Maar hoe moest ze ooit iets geestigs uit deze treurigheid halen. Een begeleider, een net iets te dikke blonde zuster met uitgroei sprong enthousiast op en begroette Babs met een stevige, maar plakkerige hand. Onwillekeurig veegde ze direct haar hand af aan haar broek. Ze had ergens gelezen dat bejaarden maar een keer in de week werden gewassen en je kon nooit weten waar die hand allemaal geweest was. Visioenen van miljoenen bacteriën die nu zowel op haar hand als langs haar broekspijp naar beneden kropen drongen zich aan haar op. Wat deed ze hier! Waarom zei ze niets. Even met een grapje de lucht klaren. Die bedompte lucht.

Nou dit zijn ze! Ze hebben er zin in, of niet dan meneer Bekkers, zei de vadsige blonde. Babs kon het zich niet voorstellen. Meneer Bekkers was zo gedevalueerd dat je met geen mogelijkheid meer kon bedenken hoe hij er vroeger had uit had gezien. Toch, meneer Bekkers, schreeuwde de dikke nu. Meneer Bekkers schrok een soort van wakker. Uit zijn mond, kwam iets onverstaanbaars, en spuug. Gelukkig stond ze op een afstandje. Die geur hier. Ze hoopte dat het niet uit de mond van meneer Bekkers kwam. De bek van Bekkers. Ze schoot in de lach. Goeie titel: De bek van Bekkers. Misschien konden ze er een lied van maken.

Ging ze dit echt doen.

Een jaar geleden had ze dit niet eens overwogen. Sterker nog, als iemand toen had voorgesteld dat ze hier nu zou staan met een tas vol grapjes, en bijkans een broek vol schijt, had ze diegene keihard uitgelachen. Al was het maar omdat ze het woord bijkans hadden gebruikt. Humor was haar tweede natuur maar ze wist echt niets van bejaarden. Nou ja, het waren ook gewoon mensen, had ze gedacht. Ze was nooit voor iets of iemand bang geweest. Nou ja, spinnen moest ze echt niet. En kinderen ook niet echt, maar daar was ze niet bang voor. Ze had als kind al vroeg voor zichzelf leren opkomen. Een paar demente bejaarden moest ze toch aan kunnen. En humor lag op straat. Daar waren die oude knarren toch ook geweest vroeger, en daar was waar zij het zelf ook geleerd had. Een manier om een niet al te vrolijke jeugd te overleven. Als ze over haar ouders sprak, had ze het over de bekketrekker en de baggerbitch, maar ze probeerde aan de buitenwereld nooit de ranzigheid te laten zien. Voor hen was ze de vrolijke noot. Een beetje afstandelijk, maar altijd vol grapjes en zelfrelativering. Een stinkende wond met een lintje erom, vond ze zelf.

Gelukkig voor haar hebben haar ouders geen kans gehad om ook nog haar volwassen leven met een laag drek te bedekken. Zodra ze kon, was ze vertrokken. Ze werd professioneel grappenmaker, en met succes. Ze heeft haar ouders niet oud zien worden, en nooit meer contact gehad. Het concept opa en oma kende ze alleen van vriendjes en vriendinnetjes. Daar was ze vroeger wel jaloers op geweest. Lieve oude mensen die geld en snoep gaven als je een goed rapport had. Maar ze had ze nooit gekend. De bejaarde medemens was daarom nooit een deel van haar leven geweest, en ze had ze ook nooit bewust opgezocht.

Maar een paar maanden geleden had ze besloten om iets te willen betekenen voor de bejaarde mens. Daar voor was ze vooral met zichzelf bezig geweest, en dat vond ze prima. Maar toen gebeurde iets. Ze reed iemand dood.

Ze had een optreden gehad in het zuiden van het land. Het was een goede avond geweest. Een try-out weliswaar, waar nog aan geschaafd moest worden, maar ze was op de goede weg. Er werd veel en hard gelachen. Fijn was dat geweest. LIEVE OUDERS heette het. Ze speelde graag in het zuiden. Die mensen begrepen haar cynisme. Spelen was haar uitlaadklep, de plek waar alles op zijn plek viel. Waar zij de baas was. Haar idee, haar verhaal. Het publiek was op die momenten even haar liefdevolle familie. Waar ze zich een ander waande, een puurdere versie van haar zelf. Haar niet verpeste, onverschrokken kleine ik.

Ze had nog met het publiek staan napraten, die trouwens altijd het meest verbaasd waren dat ze haar tekst zo goed kon onthouden, en was daarna met een stoot aan adrenaline in haar auto gestapt en weggereden. Bij de tweede stoplichten, vlak voor dat ze de stad uit zou rijden, knalde er iets op de motorkap. The Prodigy schalde uit de luidsprekers, die cd had ze meestal op staan als ze had gespeeld, maar toch verstilde alles even. Gebeurt dit echt, vroeg ze zich af. Gek dat er toch even door haar hoofd flitste of ze nog door kon rijden. Ze had nog om zich heen gekeken, maar er kwam al iemand naar haar toegerend. Niet dat ze het anders wel had gedaan. Natuurlijk niet. Ze had de portier geopend. Of het goed met haar ging vroeg de man. Een knapperd. Gênant, had ze gedacht, een beetje flirten terwijl je net iemand aangereden hebt. Met mij wel, zei ze, maar de man die voor haar auto op de grond lag, zag er niet goed uit. Zijn lichaam in een foetushouding met zijn gezicht weggedraaid. Op slag dood, zei de ambulanceverpleger. Een man. 84 jaar. Meer informatie kreeg ze niet.

Hoewel het ongeluk niet haar schuld was, de man was zonder verklaring tegen haar auto aangelopen, kreeg ze in de weken erna toch last. Last van… ja, van wat eigenlijk. Wat als ze 5 minuten later was vertrokken. Liet hij een vrouw en kleinkinderen achter?

Ze was naar het bejaardentehuis gegaan om informatie in te winnen over de man. Ze konden haar weinig vertellen. Ja, dat hij Kees Dribbel heette, wat ze een grappige naam vond voor een oude man, en dat hij geen familie had, of althans niemand die hem kwam opzoeken. De laatste jaren was hij gaan dementeren en daarom verplaatst naar een andere afdeling. Dat verklaarde waarom hij plotseling de straat was over gestoken. Hij was ‘losgebroken’ van zijn afdeling. Hij had waarschijnlijk geen idee gehad.

De verzorger vertelde wel nog dat meneer Dribbel grappig was. Hij kon uit het niets beginnen met vertellen. Flarden uit zijn jeugd, onsamenhangend, maar altijd idiote situaties. Daarmee, en met de daarop volgende bulderlach kreeg hij naast het personeel zelfs af en toe zijn medebewoners mee. Dan kropen ze uit hun afwezigheid en leken ze er voor even weer te zijn. Voor de rest viel er daar natuurlijk weinig te lachen, zei hij.

Toen had ze het besloten. Ze ging stand-uppen met die mensen. Op zoek naar Kees. De Kees Dribbel in de anderen of zoiets. Ze vond het zo’n treurig idee dat er nu niet meer gelachen werd daar. Ze moesten daar overleven totdat het niet meer ging, maar dan toch niet stilzwijgend en alleen. In ieder mens liggen verhalen opgeslagen, maar ze zou hier misschien wat dieper moeten graven. Het leek op dat moment in elk geval een briljant idee. Stand-up met demente bejaarden. Lachend die velden in. Als ze hun tekst niet konden onthouden, dan was dat misschien al grappig. Maar nu ze hier zo stond met de bejaarde posse, was ze niet meer zo zeker van haar zaak.

Babs haalde even diep adem. Goed, zei ze, we gaan aan de slag. Stand-up mensen. Ik zie dat jullie staan te popelen. De teddybeer begon onrustig te schuiven. Nee, hoor mensen, u mag gewoon blijven zitten. Ik maakte een grapje. Daarvoor zijn we hier. Meneer Bekkers leek wakker en tilde zijn arm op. Een kromme vinger wees naar haar. Hij zei iets, maar ze verstond het niet. Zeg het maar meneer Bekkers, zei ze. Iets harder zodat iedereen het kan horen. Plassen, zei meneer Bekkers. Niet nu, dacht ze. De blonde was net even koffie halen. Ze ging echt niet met die man naar de wc. Moet u plassen, vroeg ze net iets te hard. Moet jij plassen, vroeg hij. Nee, zei ze, hoezo. Nou, de plassen staan al onder je oksels. Even was ze stil, en keek toen naar haar doorweekte blouse. Ze lachte. Hij had het weliswaar niet gezongen, maar er was iets gekomen uit de bek van Bekkers. Het begin is er, dacht ze.